ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΖΙΒΑ
26/6/2023
Ονομάζομαι Νικόλαος Τζίβας. Εργάζομαι ως υδραυλικός και ηλεκτρολόγος
και μένω στον Πύργο Ηλείας.
Πριν επτά χρόνια συνάντησα για πρώτη φορά τον Παππούλη, τον πατέρα Σάββα Αχιλλέως.Ημουν πολύ βαριά άρρωστος. Διαγνώστηκα με αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα ή νόσο του Κρον (Crohn).
Είχα πάει σε πάρα πολλούς γιατρούς: στο Γεννηματά, στο 401, στην Πάτρα.
Είχα στείλει τις εξετάσεις ακόμα και στο εξωτερικό. Είχα απελπιστεί, γιατί όλοι οι γιατροί μου έλεγαν ότι αυτό που έχω, είναι πάρα πολύ βαριάς μορφής και ότι στα 30 μου έτη, θα είχα καθηλωθεί εντελώς, σε αναπηρικό καροτσάκι.
Εκείνο το διάστημα, πριν ακόμα αρρωστήσω, είχα έρθει σε επαφή με τον πατέρα Σάββα Αχιλλέως, χωρίς όμως να γνωρίζω ποιος ακριβώς ήταν και τι μεγάλο έργο είχε κάνει.
Γυρνώντας από την Πάτρα, με πήρε τηλέφωνο η κυρία Ειρήνη Χρυσαειδή, η οποία μαζί με την αδερφή της, Ευσταθία, διακονούσαν τον Παππούλη, μέχρι τα τελευταία του, και μου λέει: «Νίκο, παιδί μου, πού βρίσκεσαι;» Της αναφέρω ότι δεν μπορώ να την εξυπηρετήσω - γιατί εγώ, ως υδραυλικός και ηλεκτρολόγος, εκείνο το διάστημα, ασχολιόμουν και έφτιαχνα στο σπίτι, που φιλοξενούνταν ο Παππούλης, διάφορες βλάβες-. Μιλώντας, της εξηγώ την κατάστασή μου, ότι δεν είμαι καλά, ώστε να μπορέσω να ολοκληρώσω τις εργασίες κι εκείνη με ρώτησε: «Τι σου έχουν πει οι γιατροί;» κι εγώ τότε της είπα ότι η κλινική μου κατάσταση με το παρουσιαστικό μου δεν συνάδουν, δεν υπήρχε μια συνοχή και γι’ αυτό με παρακάλεσε εκείνη την στιγμή να περάσω από το σπίτι, που ήταν κι ο Πατήρ Σάββας. Εγώ είχα κάποιους ενδοιασμούς. Τελικά όμως, αποφάσισα και πήγα στο σπίτι τους. Ανέβηκα εκεί που ήταν ο Παππούλης, με μεγάλη δυσκολία, γιατί τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. - Το μεγαλύτερο βήμα που μπορούσα να κάνω ήταν 25 πόντους, ίσα-ίσα δηλαδή, που μπορούσα να κουνηθώ. Στο σπίτι μου με σήκωναν από το κρεβάτι και με καθίζανε, γιατί δεν μπορούσα, είχα πιαστεί-.
Όταν έφτασα στην είσοδο και μπήκα μέσα στο σπίτι, είδα τον πατέρα Σάββα να είναι καθισμένος σε μία πολυθρόνα και μόλις με είδε μου είπε: «Νίκο, παιδί μου,τι έγινε;» Τότε του εξήγησα όλη την ιστορία μου, μέχρι εκείνη την ημέρα κι εκείνη την στιγμή μου λέει το εξής: «Νίκο, παιδί μου, να σε ρωτήσω πότε κοινώνησες τελευταία φορά;» και του απάντησα ότι είχα να κοινωνήσω πάρα πολλά χρόνια, από το δημοτικό σχολείο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τότε και μετά, είχα
σταματήσει. Δεν πήγαινα ούτε στην εκκλησία. Είχα απομακρυνθεί εντελώς. Η επόμενη ερώτησή του ήταν: «Πότε εξομολογήθηκες για τελευταία φορά;» και του απάντησα ότι δεν είχα εξομολογηθεί ποτέ στην ζωή μου, μέχρι τα 25 μου, που ήμουν τότε κι εκείνη την στιγμή ο πατήρ Σάββας μου είπε το εξής:
«Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν μία τριανταφυλλιά. Όσο την κλαδεύουμε, την σκαλίζουμε, την ποτίζουμε, τόσο τα λουλούδια που βγαίνουν είναι όμορφα και καλά. Όσο την ψυχή του ανθρώπου την αφήνουμε, την παραμελούμε, τόσο είναι καχεκτική, έχει αγκάθια». Με παρομοίαζε δηλαδή, με μια τριανταφυλλιά.
Μου ζήτησε να καθίσω, για να με εξομολογήσει εκείνη την στιγμή. Εγώ τότε αισθάνθηκα φόβο και αμηχανία, γιατί δεν είχα ξαναεξομολογηθεί ποτέ στην ζωή μουκαι δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Με καθησύχασε και μου είπε ότι θα τα πάρουμε όλα από την αρχή. Θα τα εξιστορήσουμε, μέχρι εκείνη την στιγμή, που βρισκόμουνστο σπίτι. Τότε η κυρία Ειρήνη βγήκε από το δωμάτιο, αφήνοντάς μας μόνους, ενώ ο Παππούλης πήρε το πετραχήλι του και τον Σταυρό του και ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε και να μου λέει πώς θα γίνει η εξομολόγηση. Αφού εξομολογήθηκα και είχα φθάσει στο τέλος, ο πατήρ Σάββας στη συνέχεια με σταύρωνε, λέγοντας κάποιες ευχές, ενώ εγώ ήμουν κάτω από το πετραχήλι.
Και σε κάποια στιγμή μου λέει:
«Νίκο, παιδί μου, τα είπες όλα;»
Η απάντηση μου ήταν: «Ναι, Παππούλη μου! Τα είπα όλα».
«Σίγουρα, Νίκο παιδί μου, τα είπες όλα;»
Του επαναλαμβάνω και του λέω: « Παππούλη μου, ναι! Τα είπα όλα».
«Ναι, αλλά «..αυτό..», δεν μου το είπες!»
«Αυτό», που μου είπε εκείνη την στιγμή ο πατήρ Σάββας, δεν το ξέρει ούτε η μητέρα μου, ούτε ο πατέρας μου, ούτε η γυναίκα μου. Δεν το ήξερε κανένας. Ο πατήρ Σάββας όμως, το ήξερε και μου το είπε. Μου είπε συγκεκριμένα ότι αυτό που είχα , ήταν δαιμόνιο και ότι θα έπρεπε να το καταπολεμήσω και να το βγάλω. Αυτό που είχα ήταν αποτέλεσμα του σαρκικού αμαρτήματος και οφειλόταν επίσης και σε μαγεία, την οποία διαπιστώσαμε, σύμφωνα με αυτά που βρήκαμε στο σπίτι μου, όπως ακριβώς θα σας εξηγήσω παρακάτω.
Εκείνη την στιγμή, ξαφνιάστηκα κι απόρησα πώς ο πατήρ Σάββας γνώριζε αυτό το πράγμα! Συνέχισε να μου διαβάζει κάποιες ευχές κι όταν τελειώσαμε, μου είπε το εξής:
«Νίκο, παιδί μου, σήμερα είναι Παρασκευή. Αύριο Σάββατο, νηστεύεις, δεν τρως κρέας και την Κυριακή το πρωί, θα πας να Κοινωνήσεις». Είχα ανατριχιάσει. Είχα παραξενευθεί. Του λέω: «Παππούλη μου, ναι! Ναι, Παππούλη μου! Εντάξει! Θα γίνει έτσι όπως μου το λες».
Το Σάββατο, όντως νήστεψα και την Κυριακή το πρωί, πήγα στην Εκκλησία, στον Άγιο Αθανάσιο, στον Πύργο Ηλείας, για να κοινωνήσω. Τρεκλίζοντας, ανέβηκα με πολλή δυσκολία την σκάλα, για να μπω στον Ναό. Με το που Κοινώνησα, κατέβηκα τις σκάλες και έφυγα από την Εκκλησία ένας άλλος άνθρωπος, προχωρώντας κανονικά και κλαίγοντας. Ενώ είχα πυρετό τους τελευταίους τρεις μήνες, ο οποίος ήταν ρευματοειδής, όπως μου είχαν αναφέρει οι γιατροί, μόλις γύρισα σπίτι, διαπίστωσα πως δεν είχα απολύτως τίποτα. Ξαφνιάστηκα, απόρησα!Δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπα τι είχε συμβεί. Εκείνος αδυνατούσε να το πιστέψει και μου είπε μόνο: «Εντάξει! Θα τα πούμε και την Τετάρτη, στο νοσοκομείο στην Πάτρα που θα πάμε». Είχαμε ήδη αποφασίσει ότι θα έπρεπε τελικά να ξεκινήσω τις ενέσεις του βιολογικού παράγοντα, που χρειαζόταν να κάνω στην κοιλιά, σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού μου .
Την Τρίτη, έκανα εξετάσεις, για να πάω την Τετάρτη στην Πάτρα. Όταν τις πήρα, προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι όλες οι τιμές ήταν στα φυσιολογικά επίπεδα, όλα ήταν πεντακάθαρα. Ενώ το CRP και η ταχύτητα καθίζησης σε όλες τις προηγούμενες εξετάσεις ήταν πάντα στο κόκκινο, εκείνη την ημέρα ήταν λες και δεν είχα αρρωστήσει ποτέ! Λες και δεν είχα πάρει κανένα φάρμακο! Λες και δεν είχα περάσει τίποτα, ποτέ στην ζωή μου!
Ο πατέρας μου όμως, πάλι δυσκολευόταν να το πιστέψει. Δεν μπορούσε να το
κατανοήσει.
Την Τετάρτη, πήγαμε στην Πάτρα, στο εξεταστικό κέντρο, στον κύριο Δαούση. Τότε ο γιατρός μου είπε: «Βάλε θερμόμετρο». Διαπιστώνει ότι δεν είχα πυρετό. Στη συνέχεια μου είπε: «Κάνε κάποιες κινήσεις». Ενώ πριν δεν μπορούσα να τις κάνω, γιατί είχαν ξεκινήσει να αγκυλώνουν οι αρθρώσεις μου, τώρα τις έκανα με πάρα πολλή άνεση. Στο τέλος, του έδειξα τις εξετάσεις μου και όταν τις είδε με
ρώτησε:
«Νίκο, ποιανού είναι αυτές οι εξετάσεις; Δεν μπορεί να είναι δικές σου!»
Κι εγώ του απάντησα: «Είναι δικές μου γιατρέ. Αλήθεια σας λέω».
«Μα τι έχεις κάνει ακριβώς;» με ρώτησε και του εξήγησα ότι Εξομολογήθηκα και Κοινώνησα!
Εκείνη την στιγμή η αντίδραση του γιατρού ήταν η εξής: Παίρνει τις εξετάσεις στα χέρια και μου τις δίνει απότομα και μου λέει: «ΠΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ, ΠΕΣ ΤΟ!»
Ο πατέρας μου συνέχιζε να αμφιβάλλει για όλο αυτό το Θαυμαστό γεγονός κι ο γιατρός του απάντησε ως εξής:
«Θανάση δεν το βλέπεις το παιδί που σηκώθηκε; Είναι καλά! Τι άλλο θέλεις; Ο Θεός έκανε το Θαύμα του!»
Ο πατέρας μου δεν το πίστεψε από την αρχή, αλλά ο γιατρός, που είναι μαζί με την επιστήμη, πίστεψε το Θαύμα, αυτό που έγινε σε μένα.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα γνώρισα την μέλλουσα σύζυγό μου, την Φωτεινή, η οποία προθυμοποιήθηκε να έρθει στο εργένικο σπίτι μου να με βοηθήσει να το καθαρίσουμε. Τότε ανακάλυψε ένα κουτάκι στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από τον καθρέφτη. Το άνοιξε και μέσα σε αυτό βρήκε μία φωτογραφία ψαλιδισμένη στις τέσσερις γωνίες, κάποια σκουριασμένα κοσμήματα, και δύο μεγάλα δόντια μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο και μου λέει: «Αυτά για ποιο λόγο τα κρατάς;» Της εξήγησα ότι δεν ήταν δικά μου, ότι πρώτη φορά τα έβλεπα, και ήταν αδύνατο να κρατούσα τέτοια
τα πράγματα: δόντια, κοσμήματα και ψαλιδισμένες φωτογραφίες. Τα πήραμε αμέσωςκαι τα πήγαμε στον πατέρα Παναγιώτη, στον Πύργο. Εκείνος τα σταύρωσε, και από εκείνη την στιγμή και μετά, έρχονται όλα δεξιά στην ζωή μου. Χάρη στον πατέρα Σάββα, ο οποίος, με την βοήθεια του Θεού, είδε τι ακριβώς είχα κάνει.
Για μένα, είναι ΑΓΙΟΣ, ακόμα κι αν δεν έχει ανακηρυχθεί επίσημα, τον έχω πάντα μέσα στην ψυχή μου. Μοιράζω τις εικόνες του και στο κινητό μου ακόμα, δεν έχω άλλη εικόνα μπροστά, παρά μόνο του πατρός Σάββα!
Τώρα, με την βοήθεια του Θεού, είμαι ήδη παντρεμένος εδώ και πέντε χρόνια και έχω αποκτήσει δύο αγόρια.
Στη συνέχεια, θα σας διηγηθώ ένα άλλο συμβάν, που είχε γίνει στο εξοχικό, όπου φιλοξενούνταν ο πατήρ Σάββας. Δούλευα εκεί συνεχόμενα τρεις μέρες. Τις δύο πρώτες, ο πατήρ Σάββας ήταν μια χαρά, τον έβλεπα εντάξει, την τρίτη ημέρα όμως παρατήρησα ότι είχε μελανιές στα χέρια του κι εκείνη την στιγμή, τρελάθηκα. Νόμιζαότι κάτι έγινε, κάπου χτύπησε, κάποιος τον χτύπησε, και κατευθείαν τον ρώτησα:
«Παππούλη μου τι έγινε; Τι πάθατε; Τι είναι αυτά στα χέρια σας;» Ο πατήρ Σάββας χαμογέλασε. Έπειτα, μου δόθηκε η εξήγηση πως όλα αυτά ήταν τα αποτελέσματα της μάχης που έδινε κάθε βράδυ με τους δαίμονες.
Δόξα τω Θεώ! Ο Κύριός μας ξέρει, σε ποιους δίνει δύναμη, και πώς τα καταπολεμούν όλα αυτά! Γι’ αυτό και η εικόνα του έχει τον δαίμονα, τον οποίο πολεμά.
Ευχαριστώ πολύ τον Χριστό μας, τον Θεό μας, που μου έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά τον πατέρα Σάββα! Ήταν ένας φοβερός άνθρωπος! Άγιος Γέροντας!
Έκανα την οικογένειά μου. Ευγνωμονώ τον Χριστό μας κι ευχαριστώ τον πατέρα Σάββα και γι’ αυτό!
Ό,τι απορίες έχετε περί του Θαύματος, μπορώ να σας δώσω τις εξετάσεις μου. Μπορείτε να μιλήσετε με τους γονείς μου, με τον γιατρό μου. Γι’ αυτά που λέω, έχω αποδείξεις. Έχουν βάση, έχουν υπόσταση, κι όλοι οι γιατροί μου λέγανε στα 30 μου, θα είχα μείνει παράλυτος. Μου έλεγαν να μην μπαίνω στο διαδίκτυο να βλέπω σε τι κατάσταση θα έφτανα. Να φανταστείτε, την ώρα που έκανα μπάνιο έκλαιγα, για να μην κλαίω μπροστά στους γονείς μου και με βλέπουν. Είχα πιαστεί, δεν μπορούσα να κουνηθώ, φοβόμουν για την εξέλιξη της υγείας μου. Έκανα όμως τον σταυρό μου.
Είχα απομακρυνθεί από την εκκλησία, αλλά Δόξα τω Θεώ! Ο Χριστός μας με ξανακάλεσε πάλι κοντά του, μέσω του πατρός Σάββα.
Τον ευχαριστώ πολύ! Να έχουμε όλοι την ευχή του!
Αμήν!
0 Σχόλια