[…] Δεν ήταν όμως απόλυτος ή άγριος ως εξομολόγος. Ένα Σάββατο πρωί ήμουν συνειδησιακά πολύ χάλια. Έπρεπε και ήθελα να εξομολογηθώ.
Δε θα λειτουργούσα την επομένη, ας ήταν και Κυριακή, αν δεν έβρισκα τον πνευματικό μου. Προσπάθησα, μα στάθηκε αδύνατον.
Οι ώρες περνούσαν κι εγώ βασανιζόμουν. Ήταν ένας δυνατός πόλεμος!
Κάποια στιγμή, να κι έρχεται στο γραφείο του Ναού ως από μηχανής θεός ο παπα-Φώτης.
Σκέφτηκα: «Θα εξομολογηθώ σ’ αυτόν, αφού απουσιάζει ο πνευματικός μου».
Το ξανασκέφτηκα, γιατί θεωρούσα έτσι όπως τον έβλεπα και τον άκουγα, πως θα ήταν αυστηρός μαζί μου. Φοβόμουνα.
Παίρνω όμως θάρρος και του λέω:
– Σε ήθελα, παπα-Φώτη.
– Το ξέρω, μου είπε, γι’ αυτό ήρθα, συνέχισε.
Απόρησα.
Πήγαμε στο Ναό. Του έδωσα ένα επιτραχήλιο. Καθίσαμε κάτω στο μάρμαρο του αριστερού αναλογίου κι εκεί του εξομολογήθηκα το φοβερό πειρασμό μου.
Τι γλυκά που με αντιμετώπισε!
Μου διάβασε την ευχή, με σήκωσε και μου είπε:
– Σήκω και τρέχα στα Κατηχητικά σου. Τέτοιους πειρασμούς εγώ έχω κάθε μέρα.
Έκτοτε τον αγάπησα περισσότερο.
Από το βιβλίο του π. Αθανασίου Γιουσμά, «Παπα-Φώτης, ο ‘διά Χριστόν σαλός’ (1912-2010)», Μυτιλήνη 2010.
0 Σχόλια