Σήμερα η Μεγάλη Τετάρτη μας υπενθυμίζει τέσσερα σπουδαιότατα γεγονότα.
α) Τη νίψη των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου,
β) το Μυστικό Δείπνο,
γ) την προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα Του και
δ) τη φοβερά προδοσία του Κυρίου υπό του Ιούδα.
Στον κύκλο των μεγάλων προτύπων και υποδειγμάτων της μακροθυμίας και ταπεινώσεως του Κυρίου συγκαταλέγεται και η κίνηση του νιψίματος των ποδιών των μαθητών. Προχωρεί σ’ αυτή την πράξη για να δηλώσει τη μεγίστη αξία της διακονίας.
Είπε στους μαθητές: «Ει ουν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και ημείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας. Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν και υμείς ποιείτε» (Ιω. 13:14). Ο Νιπτήρ μας δείχνει το ιερό καθήκον της προσφοράς και διακονίας προς τον πλησίον μας.
Δεν μπορούμε όλοι να σηκώσουμε σταυρό όπως ο Χριστός, να φθάσουμε στη θυσία. Μπορούμε όμως να ζωσθούμε το λέντιον της αγάπης μας προς τον «έτερον», ο οποίος και αυτός είναι «κατ’ εἰκόνα Θεού».
Έπειτα ο Μυστικός Δείπνος είναι το ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ο Χριστός μας το παρέθηκε και μας παρήγγειλε την τέλεση της αναιμάκτου θυσίας επάνω στην Αγία Τράπεζα. Αυτή είναι η κατ’ εξοχήν έκφρασις της λατρείας μας προς τον Θεό.
Έτσι σήμερα ενθυμούμεθα την ιερά σκηνή στο υπερώον όταν ο Ιησούς προσέφερε το τελευταίο Του Δείπνο και με αυτό παρέδιδε στην Εκκλησία, στους ανά τους αιώνες πιστούς, το Άγιον Σώμα Του και το Τίμιον Αίμα Του, τη Θεία Κοινωνία.
Το βράδυ εκείνο ο Ιησούς δεν είπε κάποιες αόριστες θεωρίες αλλά ευλόγησε τον άρτον και τον τεμάχισε και έδωκε το Σώμα Του και είπε: «Λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου» και μετά λαβών το ποτήριον με τον οίνον είπε, «τούτό εστι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον» εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Ο Χριστός είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, θύτης και θύμα, ο Δεσπότης Χριστός που μας καλεί να γίνουμε συνδαιτημόνες στη θεϊκή Τράπεζά Του και να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων για να γίνουμε «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού».
Ας προσέξουμε να μη μένουμε στο αντίδωρο. Το Δώρον μας χρειάζεται.
Κατόπιν, η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου την οποία βρίσκουμε στο 17ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι προσευχή αγία, θεία, που συνέχει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Άλλωστε όλες οι στιγμές των προσευχών του Ιησού ενώ αναμοχλεύουν τον εσωτερικό μας κόσμο για ουσιαστικότερη αυτογνωσία συνάμα έρχονται και ηρεμούν τη συνείδηση, γαληνεύουν την ύπαρξη, αναβιβάζουν πνευματικά στον ουρανό τις ψυχές μας και ο Κύριος προσευχόμενος καθίσταται το θείον Αρχέτυπον για να γίνουμε και ημείς άνθρωποι της προσευχής.
Και απ’ αυτά τα ιερά στο ανίερο. Εκείνο της προδοσίας. Τραγική μορφή ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο παράνομος, ο οποίος «ουκ ηβουλήθη συνιέναι» και δυστυχώς αντί να ζητήσει το έλεος του Κυρίου «απελθών απήγξατο».
Ωστόσο, μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν συνάνθρωποι οι οποίοι δεν δυσκολεύονται να προχωρήσουν σε προδοσία του Φιλανθρώπου Σωτήρος Χριστού;
Ο Ιούδας, δηλαδή, να ξαναέρχεται στο προσκήνιο; Μη γένοιτο.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Ιεροκήρυξ Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, Διευθυντής Ιδ. Γραφείου Μακαριωτάτου
0 Σχόλια