…Ασφαλώς θα έχετε ζήσει και θαυματουργικά γεγονότα κοντά στην Γερόντισσα.
Όπως το είπατε. Αυτά όπως το είπατε. Αυτά αν μου τα λέγανε στο παρελθόν, πριν την γνωρίσω, θα αναρωτιόμουνα έντονα τι είναι αυτά, ακόμη και αν δεν δυσπιστούσα. Θα σας πω λίγα περιστατικά:
Ήταν το 2008. Ο Αντώνης μου ήταν επτά ετών. Ξαφνικά, επανειλημμένες ιατρικές εξετάσεις παρουσίαζαν κατεστραμμένα τα νεφρά του παιδιού. Η αγωνία μας ήταν αφάνταστη. Μοναδικό καταφύγιο η θεία Γαλάτεια. Με παρηγορούσε και μου έλεγε: «Μη στενοχωρείσαι παιδί μου. Όλα θα γίνουν καλά. Θα τα διορθώσει ο άγιος Αντώνιος». Εγώ είχα απελπισθεί. Ένα πρωινό, ήμουν με το παιδί έξω από ένα μικροβιολογικό, της αλησμόνητης Μαρίας Βασιλάκη το ιατρείο στις Μοίρες. Περιμέναμε να ανοίξει. Ήταν πολύ πρωί. Έπρεπε να πάμε τα αποτελέσματα, σε ειδικό καθηγητή, που θα ερχόταν από την Αθήνα σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Ξαφνικά στον άδειο δρόμο, βλέπουμε να ανεβαίνει ένας σεβάσμιος Γέροντας. Φαινόταν υπερήλικας, εκατοχρονίτης. Προχωρούσε σκυφτός, με αργά βήματα και κρατούσε μπαστουνάκι. Είχε ψαρή γενειάδα. Ο Αντώνης μου δεν έφευγε ποτέ από κοντά μου. Δυσκολευόταν να πάει και στις γιαγιάδες του ακόμη. Όταν, όμως, είδε εκείνο τον Γέροντα, έτρεξε γρήγορα και σταμάτησε κοντά του. Ο παππούς σταμάτησε και χαμογέλασε στο παιδί. Άπλωσε το γεροντικό του χέρι και το χάιδεψε στο κεφαλάκι. Έπειτα το παιδί, έτρεξε και πάλι κοντά μου. Αναρωτήθηκα: «Τι γλυκός παππούς! Ποιος να είναι άραγε; Δεν τον έχω ξαναδεί». Έτρεξα να δω που κατευθύνεται. Άφαντος εκείνος! Τι περίεργο φαινόμενο, συλλογίστηκα. Έψαξα σε όλα τα γύρω σημεία. Δεν τον είδα πουθενά. Ωστόσο, ήρθε η γιατρός. Κάναμε την εξέταση. Η γιατρός είπε: «Δεν είναι δυνατόν! Εδώ έχουμε πρωτοφανές θαύμα! Όλα φυσιολογικά». Κάναμε και αλλού εξέταση. Τα ίδια αποτελέσματα! Πιστοποίησε την ίαση και ο ειδικός γιατρός στο Ηράκλειο. Έτρεξα ενθουσιασμένη στην θεία Γαλάτεια. Εκείνη μου είπε χαρούμενη: «έξτρα πρίμααα»! Της διηγήθηκα όσα συνέβησαν και μου εξήγησε:
«Παρακαλούσα όλη την νύχτα τον Μεγάλο Αντώνιο. Εκείνον είδατε! ( μου έδειξε την εικόνα του). Αυτός θεράπευσε το παιδί! Σε όλη σου την ζωή θα τον ευγνωμονείς και θα πηγαίνεις να βοηθάς στο μοναστήρι του. Στην Μονή Απεζανών, στην τράπεζα και στο νοικοκύρεμα, όταν σου το ζητήσει ο π. Αντώνιος».
Μας παρήγγειλε να κάνουμε αρτοκλασία κάθε χρόνο στην εορτή του, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας. Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα θαύματα που έζησα από την πύρινη προσευχή της θείας Γαλάτειας. Ευχαριστώ τον άγιο Αντώνιο με δάκρυα και ευγνωμοσύνη. Και φυσικά εκείνη που τον έστειλε να θαυματουργήσει. Τον είχε στείλει και στον Αντώνη Μωραϊτάκη και του θεράπευσε μεγάλη κοίλη. Ναι, αυτή, η θεία Γαλάτεια. Η γυναίκα που άλλαξε την ζωή μου…
Άλλο περιστατικό. Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Άνοιξη του 2010. Ο π. Αντώνιος εξομολογούσε στον παλαιό ναό του Αγίου Γεωργίου Πόμπιας. Ξαφνικά, του τηλεφωνεί η θεία Γαλάτεια: «Τρέξε στο σπίτι της Σούλας. Κάτι άσχημο συμβαίνει…». Ο π. Αντώνιος, διέκοψε την εξομολόγηση και ανήσυχος μου τηλεφώνησε. Με ρώτησε αν μας συμβαίνει κάτι. Απάντησα όχι. Τον ρώτησα γιατί έκανε την ερώτηση έτσι ξαφνικά, αλλά ήταν καθησυχαστικός, χωρίς να δώσει άλλες εξηγήσεις. Ήταν 16:50 μ.μ. Τηλεφώνησε στην Γερόντισσα και την καθησύχασε. Εκείνη του είπε: «Μωρέ ζόρι ήταν αυτό αλλά πέρασε». Το βράδυ πληροφορήθηκα ότι ο μικρός μου γιος εκείνη την ώρα, μπήκε με ταχύτητα κάτω από ένα τεράστιο φορτηγό! Οδηγούσε απρόσεκτα το ποδήλατό του. Δεν έπαθε απολύτως τίποτα! Η Γερόντισσα μας εξήγησε ότι είδε… την σκηνή και τρόμαξε. Όμως η παρέμβασή της έσωσε το παιδί! Ήταν και πάλι ο μικρός μου γιος. Ο βαφτισιμιός της.
Την Μεγάλη Τετάρτη του 2011, ο μεγάλος μου γιος οδηγούσε ένα μηχανάκι. Επέβαινε σ’ αυτό και ένα άλλο παλικάρι . Ήταν απόγευμα. Γκρεμίστηκαν σε μία νέα οικοδομή που προεξείχαν τα σίδερα του δαπέδου. Το δικό μου παιδί έμεινε ανέπαφο από τα σίδερα. Το άλλο κυριολεκτικά κρεουργήθηκε. Κόπηκε εντελώς από την μέση το δεξί του πόδι. Κρατούσε μόνο το δέρμα. Είχε βλάβες στα ζωτικά όργανα, είχε και εσωτερική αιμορραγία. Με ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Μας είπαν ότι ο κίνδυνος να χάσει την ζωή του ήταν άμεσος. Το έβαλαν στο χειρουργείο οριακά. Βγήκε κάποια στιγμή ο χειρούργος και μας τρόμαξε. Είπε, ότι αν σώσουν τα όργανα, θα χάσει το πόδι. Συλλογιζόμουν, αν ήταν το δικό μου παιδί, θα με πείραζε λιγότερο. Τώρα, εξ’ αιτίας της απροσεξίας του, κινδυνεύει ένα άλλο παιδί. Είχα ενημερώσει τηλεφωνικώς την θεία Γαλάτεια. Ανέβηκε στην εκκλησία της Οσίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου που είναι ακριβώς δίπλα στο σπιτάκι της. Έμεινε εκεί από την ώρα του συμβάντος μέχρι την ώρα του χειρουργείου. Ενώ περιμέναμε εναγωνίως έξω από το χειρουργείο, μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Θα τα φτιάξει όλα η αγία Ειρήνη! Ούτε σημάδι δεν θα μείνει στο παιδί!». Νόμισα ότι με παρηγορούσε. Αν και είχα τόσα δείγματα χάριτος απ’ αυτή την γυναίκα, εκείνη την στιγμή την αμφισβήτησα. Αιτία ήταν η τελευταία τραγική ενημέρωση του χειρούργου. Ξαφνικά, λίγο μετά το τηλεφώνημα της θείας Γαλάτειας, βγαίνει πάλι ο χειρούργος και μας λέει: «Δεν ξέρω τι γίνεται εδώ. Όλα πήγαν στην θέση τους. Όλα έφτιαξαν. Όχι από μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω». Τελικά, όλα έγιναν όπως είπε εκείνη. Ούτε ίχνος αναπηρίας έμεινε στο παιδί. Είπε η θεία Γαλάτεια, ότι κατέβηκα από την Αγία Ειρήνη, όταν έλαβα την πληροφορία ότι θα γίνει δεκτό το αίτημά μου. Είδα και το τέμπλο και άστραψε, σαν να φορτίστηκε ξαφνικά από μεγάλη ηλεκτρική ενέργεια… Έπειτα έλαβε την πληροφορία…
Θαύματα από τις παρεμβάσεις της έχω πολλά. Τώρα για την προόραση και την διόραση τι να πω; Γνώριζε τα πάντα για μας. Τι κάνω, τι σκέφτομαι, πού είμαι, πώς είναι το σπίτι μας, η επιχείρησή μας, πού βρίσκομαι με το αυτοκίνητο όταν πήγαινα κάπου, μου περιέγραφε την ζωή του μεγάλου μου γιού όταν ήταν φοιτητής, πώς κουρεύεται, πώς συμπεριφέρεται, τον αύλειο χώρο της σχολής του, το φυσικό περιβάλλον, τις παρέες του, τα πάντα.
Όμως, εκείνο, που εμένα με χόρταινε κοντά της περισσότερο ήταν: η ζεστή της αγκαλιά, η στοργή της, η τέλεια η απόλυτη ακατακρισία της, ο καλός λογισμός της, η κρυφή ελεημοσύνη της που τα έδινε όλα, το συνεχόμενο «κατηγορώ» στον εαυτό της, η παιδική απλότητά της, το μοναδικό χιούμορ της, η δύναμη της προσευχής της κ.ά. Απορώ πώς διαχειρίστηκα ψυχολογικά, ειδικά τις πρώτες μέρες, τον αποχωρισμό της.
Μας είπατε προηγουμένως και για κάποιο τροχαίο με τον μεγάλο σας γιο. Θέλετε να το επαναλάβετε;
Ξέρω, ότι θα προκαλέσω αρνητικές σκέψεις σε μερικούς, γιατί όλα αυτά δεν αντέχουν στην κοινή λογική. Όμως, αφού επιμένετε, θα το επαναλάβω προς δόξα Θεού και μόνο και για να φανεί ποια ήταν η Γερόντισσα Γαλακτία. Ένα απογευματινό ο γιός μου ο Γιώργης οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα ένα καινούργιο αυτοκίνητο που είχαμε αγοράσει. Στην ευθεία Καστέλι –Καπαριανά ανέπτυξε ταχύτητα για να το δοκιμάσει. Ξέφυγε το αυτοκίνητο και άρχισε να ανατρέπεται μέσα σ’ ένα χωράφι με ελιές. Το αυτοκίνητο έγινε μια άμορφη μάζα. Οι διερχόμενοι οδηγοί σταμάτησαν και περίμεναν να βγάλουν τον επιβαίνοντα οδηγό πολτοποιημένο. Ο Γιώργης μου, αν και δεν φορούσε ζώνη, βγήκε ανέπαφος! Λίγες γρατζουνιές! Συνέβη τότε κάτι, που δεν αντέχει το φως της δημοσιότητας. Δεν πρέπει να καταγραφεί. Συνέβη κατά την μεταφορά του παιδιού στο Κέντρο Υγείας Μοιρών για προληπτικούς λόγους. Αν το αναφέρω και αυτό, κάποιοι θα πουν ότι θέλουμε ψυχίατρο…
Εν τέλει, η θεία Γαλάτεια μας είπε: «Είδα τον κίνδυνο. Σμήνος δαιμόνων περικύκλωσαν και ταρακουνούσαν το αυτοκίνητο απ’ έξω. Ήρθε η Παναγία και αγκάλιασε στοργικά το παιδί από μέσα. Και ο μέγας Παΐσιος ο Αγιορείτης… αυτός έβγαλε το παιδί από το αυτοκίνητο! Όλα καλά…». Ένας διερχόμενος, είδε ένα μικρόσωμο γέροντα Μοναχό με κοντά άσπρα γένια, να φεύγει μέσα από τις σκόνες που σήκωσε το αυτοκίνητο στις ταχύτατες ανατροπές του! Και ο γιος μου, βρήκε την εικόνα του αγίου Παϊσίου που μας είχε δώσει η θεία Γαλάτεια και την είχαμε μέσα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, την βρήκε πάνω στα πετάλια του αυτοκινήτου! Δοξασμένο το όνομα του Θεού και άπειρες ευχαριστίες στην Παναγία μας, στον άγιο Παΐσιο και στην αγία όντως Γερόντισσά μας…
Γενικά, είστε μάρτυρας της ωφέλειας που αποκόμιζε ο κόσμος, ειδικά οι πονεμένοι άνθρωποι από την Γερόντισσα…
Απόσπασμα από συνέντευξη Ασπασίας Χατζάκη – Δριμισκιανάκη για την Γερόντισσα Γαλακτία
ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ
0 Σχόλια